We schrijven om boodschappen over te brengen, om dingen duidelijk te maken, om kennis over te dragen, gevoelens te delen. Toch? Eh, ja. Meestal. Soms. Maar in dit taalspel gaat het er juist om de boodschap, de tekst, de inhoud te maskeren. Niet door een of ander geheimschrift toe te passen, maar door met spaties te spelen. Spaties onderscheiden het ene woord van het andere, maar kunnen ook gebruikt worden om verwarring te scheppen.
De verwarde persoon op het plaatje kijkt naar een Latijns aandoende tekst. Toti emu lesto. Maar wat mag dat betekenen? De zin komt uit de “Oxford guide to word games”, en zou ergens in een oud stadje op een paal gestaan hebben. Verplaatsing van de spaties maakt het een stuk leesbaarder. To tie mules to. Aan deze paal mag je muildieren vastmaken.

Wat in het Engels kan, kan in het Nederlands ook. Probeer van deze zin maar eens chocola te maken:
Wa aro mise enba na ankro mene enap pel ni et.
Een dagbegin met zo’n tekst op een schoolbord, om de denkramen aan het ratelen te krijgen, wat kan daar tegenop?
Mocht je zelf wat van die zinnen willen maken, dan stuit je vanzelf op wat taal-lastigheden. We zitten soms wat ruim in onze medeklinkers, en dan maken extra spaties de woorden niet erg leesbaar (poog maar eens wat spaties in “denkt mee” te proppen).