Razend populair was het, dat televisiespelletje Lingo. Twee mensen die om de beurt een vijf- of zesletterig woord proberen te raden, onder leiding van een vrolijkvriendelijke spelleider. Het taalspel stond aan de wieg van een zwikje (al dan niet digitale) opvolgelingen, zoals Wordle of Woordle, en zal wel afgeleid zijn van Mastermind (of andersom), een spel waarbij je geen woord maar een kleurcode probeert te raden.

Je hebt geen tv of computer nodig om het te kunnen spelen.
Kies een variant (vijf of zes-letters).
Bepaal wat randvoorwaarden (wel of niet werkwoords-vervoegingen, eigennamen, leenwoorden, etc.)
Kies een bestaand woord van het juiste aantal letters. Laten we het “het zoekwoord” noemen.
Schrijf voor iedere letter uit het raadwoord een leeg vakje o.i.d. op een bord/stukje papier/…
Laat een ander het woord raden, door steeds een woord te noemen met het juiste aantal letters. Laten we dat “het raadwoord” noemen.
Schrijf het raadwoord op het bord/papier/…
Iedere letter uit het raadwoord die overeenkomt met een letter uit het zoekwoord krijgt een kleurindicatie. Bijvoorbeeld groen -voor een juiste letter op de juiste plek-, en oranje -voor een juiste letter maar op een verkeerde plek-.
Laat een ander een nieuw raadwoord noemen, waarbij gebruik gemaakt kan worden van de letters die nu al bekend zijn. 
Enzovoort, enzovoort, enzovoort. 

Na een keer of zes zou het woord toch wel eens geraden mogen zijn. Of niet, natuurlijk. 

Bij het tv-spel Lingo werd de eerste letter van het woord al direct gegeven. Bij wo(o)rdle niet. 
Als het de spelleider te lang duurt, kan hij/zij/hen allerlei hints geven. Nog een letter cadeau doen, iets zeggen over het soort woord, en nog zo wat. 

Best een geinig taalspel, dat de woordenschat oefent of vergroot, nog wat spellingseisen kent, goed te spelen is met grote en kleine groepen, en niet teveel tijd hoeft te vergen. Leuk voor tussendoor, dus.